به طور کلی، من تعداد زیادی از عناوین Soulslike را بررسی کرده ام و معمولاً آنها را با معیارهایی ارزیابی می‌کنم که در اینجا خیلی عمیقا به آنها نمی پردازم، اما دو مورد از اصلی‌ترین آنها طراحی جهان و سختی مبارزات آن است. مورد دوم کاملا بدیهی به نظر می رسد و اکثر شما استدلال خواهید کرد که هر چه سخت تر، بهتر است، اما مشکل من در مورد سختی مبارزه فقط به یک چیز مربوط می شود: آیا به دلیل طراحی بی عیب و نقص آن دشوار است یا به دلیل اینکه برای آن خیلی شلخته است؟ بازی Bleak Faith باعث شد که من در مورد این دو نکته بسیار جدی تر فکر کنم. با نقد و بررسی این بازی در وب سایت Gamingles ما را همراهی کنید.
در مورد طراحی دنیای بازی می توانم بگویم هر کسی که با سبک طراحی جهانی FromSoftware آشنا باشد منظور من را متوجه خواهد شد. ایده پیمایش در چنین جهان‌های عظیم و به هم پیوسته بدون نقشه، قبل از بازی تجربه Dark Souls من را متحجر می‌کرد – با این حال به نوعی کار می‌کرد. این احساس موفقیت فقط از باز کردن قفل دروازه یا فعال کردن آسانسور و فهمیدن اینکه درست به یک bonfire برگشته‌اید و می‌توانید استراحت کنید، سطح خود را بالا ببرید و ادامه دهید، تنها با غلبه بر یک رئیس شکست می‌خورد.
اما Bleak Faith: Forsaken که سال گذشته بر روی رایانه شخصی منتشر شد و اکنون به کنسول ها راه پیدا کرده است، تلاش می کند تا به همان حس کاوش و شگفتی دست یابد، اما در چند زمینه حیاتی کوتاهی می کند. در حالی که املاک و مستغلات کمی از نظر تراکم دشمن و اقلام برای یافتن وجود دارد، لحظاتی وجود دارد که در تلاش برای اتصال دو منطقه، توسعه دهندگان به نوعی در یک پیاده‌روی طولانی مضحک یا پله‌های متعدد گیر کرده‌اند. هر بار که آنها این کار را انجام می‌دهند، واضح است و گهگاه دور زدن دنیا را بسیار خسته‌کننده می‌کند.
این موضوع کمکی به این حقیقت نمی کند که همه چیز بازی اینقدر گسترده باشد. در این زمینه بازی Lies of P کار فوق‌العاده‌ای انجام داد و باعث شد که مناطق کوچک‌تر با ارتفاعات متعدد، میان‌برها و نقاط ذخیره‌سازی زیاد، بزرگ‌تر به نظر برسند. Bleak Faith فقط یک محل ذخیره را در هر منطقه قرار می دهد. مناطقی در این بازی وجود دارد که من واقعاً در تلاش برای به خاطر سپردن تمام مسیرهای اختیاری که طی نکرده بودم، احساس خستگی کردم. در واقع، من بخش بزرگی از بازی را از دست دادم، زیرا مجموعه‌ای از پله‌ها به سمت راست در دومین منطقه اصلی وجود داشت که مسیرهای متعددی دارد که از ورودی اصلی منشعب می‌شوند را ندیده بودم.
جاه طلبی زیاد ایرادی ندارد، اما گاهی اوقات به نظر می رسد که Archangel Studios درس های اشتباهی از این ژانر گرفته است. نمونه دیگر، داستان بازی است که صراحتا غیر قابل درک است. من تمام اسنادی را که در محیط پیدا می کردم، خواندم، به دیالوگ های هر NPC گوش دادم و هنوز نمی دانستم چه کار می کنم یا چرا این کارها را انجام می دهم. نمی‌دانستم چرا در دنیای فانتزی یک اسکنر دیجیتال دارم، هیچ درک واقعی از «ناهنجاری» چیست، پیدا نکردم. من تماماً طرفدار داستان‌گویی از طریق متن هستم، اما در اینجا آن را نیافتم. من برای درک هر بخشی از داستان یا دنیای بازی به سختی تلاش می‌کردم و به همین دلیل سعی می‌کردم که به وضعیت اسفناک هر یک از آنها اهمیت بدهم.
و با این حال، من از زمانم با Bleak Faith لذت بردم، بیشتر به دلیل امتناع Archangel از خالی گذاشتن هر گوشه و کنار دنیای بازی. همه جا آیتم های غارت، تکه های داستان یا موادی برای کرفت وجود دارد و به معنای واقعی کلمه در همه جا پراکنده شده اند. جمع آوری و حمل زیاد این آیتم ها روی سرعت حرکت شما تأثیر زیادی نمی گذارد، فقط میزان استقامتی که استفاده می کنید و مدت زمانی که دوباره پر می شود را تحت تاثیر قرار می دهد.
می‌توانید از کمان‌هایی با انواع تیر، شمشیر و سپر در حالت دو دستی استفاده کنید و سلاح‌های جادویی وجود دارد که از اجساد باس ها رها می‌شوند. شما می توانید دو مجموعه سلاح را در یک زمان حمل کنید که امکان تنوع را فراهم می کند. در این بازی شما مانند سایر عناوین سولزلایک لول آپ نمی شوید، بلکه در اینجا می توانید امتیازات Stat، Perk و Ability را در هر جایی خارج از نبرد خرج کنید و XP یا آیتم هایی را در مرگ از دست نمی دهید.
از نظر گرافیکی، Bleak Faith کمی نامتوازن است. در حالی که برخی از طراحی‌های شخصیت‌ها جالب هستند، بسیاری از نقاط جهان بازی به‌طور باورنکردنی کسل‌کننده هستند و من حتی با استفاده از آیتم‌هایی که بازی در اختیار شما قرار می‌دهد، مانند گلو باگ‌ها و مشعل‌ها، حتی در برخی مناطق برای دیدن آنها تلاش کردم. بشتر به نظر می رسد جهان خود کمی بی روح و فاقد جنب و جوش است، با بسیاری از ساختارهای فانتزی مشابه با جعبه های باری مدرن، چراغ های قرمز درخشان و بدون استفاده عالی از رنگ یا بافت های جذاب. صداگذاری عالی که بر روی تک تک NPC ها اجرا می شود، جهان سازی باورنکردنی و داستان های علمی واقعاً ارزش کاوش را دارد، از بسیاری جهات یادآور Dark Souls 1 است.
حرف آخر
کاملا مشخص است که برای ساخت بازی Bleak Faith تلاش زیادی صرف شده و می توانید بگویید که با عشق و علاقه ساخته شده است – و از عناوینی مانند Thymesia یا Hellpoint که احتمالاً از نظر بودجه و مطمئناً فضا در یک محدوده هستند، لذت بخش تر و موفق تر است. اما در نهایت این یک ماجراجویی لذت‌بخش با طراحی های ناهموار است و امیدوارم استودیو Archangel این شانس را داشته باشد که در آینده این الگو را بهبود بخشد. ارزش بازی برای طرفداران این ژانر را دارد و نشان می دهد که توسعه دهندگان استعدادهای بسیار بیشتری نسبت به این بازی دارند.
Verdict
It’s clear that a lot of effort went into making Bleak Faith, and you can tell it was made with love – and it’s more enjoyable than titles like Thymesia or Hellpoint, which are probably in the same range in terms of budget and certainly space. is more successful. But in the end, it’s an enjoyable adventure with rough designs, and I hope Archangel Studios gets a chance to improve on this pattern in the future. It’s worth playing for fans of the genre and shows that the developers have a lot more talent than this game
