بازی Dustwind: Resistance در واقع بخشی از یک دنیای وسیع‌تر است که در ادامه‌ی نسخه‌ی قبلی خود، Dustwind – The Last Resort، منتشر شده است. نکته اینجاست که من قبلاً هرگز به دنیای این بازی سفر نکرده بودم، بنابراین برای اهداف این مقاله نقد و بررسی، آن را به عنوان یک بازی مستقل در نظر می‌گیرم. این بازی توسط توسعه‌دهنده Z-Software به عنوان «یک بازی تک‌نفره تاکتیکی در دنیایی پسا آخرالزمانی» معرفی شده و فکر می‌کنم سوالی که باید در این مقاله نقد به آن پاسخ دهم به این شرح است: چرا باید Dustwind: Resistance را به سایر بازی‌های هم ژانر ترجیح دهم؟ برای یافتن پاسخ این سوال در ادامه این مقاله نقد و بررسی از وب سایت Gamingles با ما همراه باشید.
شکی نیست که یک بازی به داستان نیاز دارد و خوشبختانه در Dustwind: Resistance حداقل تلاشی برای ارائه آن صورت گرفته است. ما در نقش Jake که یک کشاورز در دنیای آخرالزمانی است، بازی می‌کنیم که سعی دارد در دنیایی با شرایط سخت دوام بیاورد. در بخش آموزشی، با دختری آشنا می‌شویم، عاشق او می‌شویم، ازدواج می‌کنیم و در ادامه از این جور اتفاقات خوب رخ می دهد و زندگی همچنان روند گذر خود را ادامه می دهد.
تا اینکه یک گروه از مهاجمان به رهبری شخصی با نام The Warlord ظاهر می‌شوند و با هدف فتح جهان یا چیزی شبیه به آن به محل زندگی شما می‌آیند. به هر حال، او به مزرعه شما حمله می‌کند و پس از مدتی معلوم می‌شود اشتباه بزرگی را مرتکب شده است، زیرا جیک و سگش، دیزل، دو جنگجوی بازمانده هنوز باقی مانده اند.این کاتالیزوری است برای آنها تا برای رسیدن به حقیقت، عدالت و همه آن چیزهای بی‌مزه، به جنگ بپردازند. بله، داستان پر از کلیشه است و کاملاً هیچ اصالتی ندارد، اما حداقل می توان گفت تلاشی صورت گرفته است…
گرافیک بازی مورد بعدی مورد نظر ماست و در اینجا نظرات ضد و نقیضی وجود دارد. نوعی ظاهر تقریباً پیکسل آرت در Dustwind: Resistance وجود دارد که کاملاً خوب کار می‌کند. صحنه‌های اکشن از زاویه دید ایزومتریک دیده می‌شوند و به طور کلی آنچه را که باید ببینیم به ما نشان می‌دهند و نکته خوبی که هنگام نزدیک شدن به ساختمان‌ها اتفاق می‌افتد این است که سقف‌ها شفاف می‌شوند و به شما امکان می‌دهند چیدمان اتاق‌ها را دقیق تر ببینید، حتی اگر نتوانید دشمنان داخل آنها را بینید. البته دشمنان نامرئی کمی به یک معضل تبدیل می‌شوند، همانطور که بعداً در مورد آن صحبت خواهم کرد.
خود دنیای بازی هم خیلی خوب طراحی شده و ابعاد مناسبی دارد که به ما اجازه می‌دهد به همه جا برویم. با این حال، به نظر می‌رسد که همه دشمنان از یک کارخانه‌ی شبیه‌سازی بیرون آمده‌اند و کاملاً یکسان هستند؛ مبارزه با گروهی از مهاجمان کوکی کاتر (نوعی ماشین کوکی) تجربه‌ی غیرمعمولی نیست. اما از طرف دیگر، همه چیز به خوبی انیمیشن شده است. از لحاظ جلوه های صدا، چیزی است که معمولاً در این نوع بازی‌ها پیدا می‌کنید و صدای شلیک گلوله‌ها همان موسیقی متن اصلی است. صدای قدم‌های جیک در تضاد با اکشن است و این واقعاً تمام چیزی است که وجود دارد. ببینید، داستان در مجموعه‌ای از جعبه‌های متن ارائه می‌شود، بنابراین هیچ صداگذاری وجود ندارد.
حال به گیم‌پلی می پردازیم و راستش را بخواهید، باید انتظار داشته باشیم که این نوع بازی‌ها چالش‌برانگیز باشند و مطمئناً همین است: در واقع، فکر می‌کنم کسی باید یک فرهنگ لغت با زیرخط کلمه «آسان» به دفتر توسعه‌دهنده ببرد، چون سختی بازی اصلاً آسان نیست. این یک مانع بزرگ در ورود به Dustwind: Resistance است، زیرا تفاوت بین آموزش (به اصطلاح آموزش) مانند برخورد با یک دیوار آجری است. دشمنان مانند اسفنج‌های گلوله هستند و به سختی می میرند، در حالی که جیک و دیزل به نظر از جنس چینی هستند، زیرا به راحتی می‌میرند. آسیب وارد شده نیز به نظر نمی‌رسد از طریق رابط کاربری ثبت شود، که منجر به برخی مرگ‌های آزاردهنده می‌شود.
به هر حال، گذشته از این دشواری متناقض، Dustwind: Resistance خوب بازی می‌شود. یک مکانیزم مخفی‌کاری هم وجود دارد که می‌توانید از آن استفاده کنید، اما فقط به شما اجازه می‌دهد در مکان‌های خاصی از آن استفاده کنید. این موضوع باعث می‌شود وقتی سعی می‌کنید از درگیری اجتناب کنید، مشکلاتی ایجاد شود، زیرا به نظر می‌رسد Raiderها و جهش‌یافته‌ها نوعی شنوایی بسیاری قوی دارند و شما را از کیلومترها دورتر تشخیص می‌دهند. اجتناب‌ناپذیر است که در نهایت درگیر جنگ شوید و اینجاست که یکی دیگر از ایرادات بازی دوباره ظاهر می شود.
حتی یک مکانیزم عجیب به Dustwind: Resistance اضافه شده که حکم همان زانو زدن را دارد. اگر زانو بزنید، احتمال ضربه زدن به دشمن افزایش می‌یابد و همچنین ضربه زدن به شما را سخت‌تر می‌کند. نکته منفی این است که حرکت شما هنگام زانو زدن کندتر است، اما مشخص می‌شود که این در واقع اشتباه است: مهاجمان تن به تن به کمی زمان برای آماده شدن برای حمله نیاز دارند، بنابراین عقب رفتن مداوم در حین تیراندازی می‌تواند با آنها مقابله کند، در حالی که مهاجمان دوربرد احتمال بیشتری برای از دست دادن دارند، بنابراین یک برد-برد است. این باعث کند شدن بازی می‌شود، اما این لزوماً چیز بدی نیست، زیرا بدون آن، باید انتظار هجوم داشته باشید.
مقدار زیادی تجهیزات و زره های جنگی در این بازی وجود دارد و این می‌تواند تفاوت زیادی در میزان بقای جیک و گروهش ایجاد کند. سلاح‌های سبک، سلاح‌های سنگین، دوربرد، نبرد تن به تن – می‌توانید شخصیت خود را به هر شکلی که می‌خواهید بسازید و سپس با استفاده از درخت مهارت، مسیر انتخابی خود را بهبود بخشید؛ چیزی که بسیار درگیرکننده است. این بخش، به مراتب جالب‌ترین بخش بازی است.
حرف آخر
در مجموع، نکات آزاردهنده‌ی Dustwind: Resistance بر نکات مثبت آن می‌چربد. شکی نیست که این یک بازی به اندازه‌ی کافی قوی است که با چند ایده‌ی خوب همراه است و در واقع می توان آن را یک بازی تاکتیکی خاص فقط برای طرفداران سرسخت این ژانر در نظر گرفت، اما مشکل اینجاست که بیشتر نکات مثبت زیر لایه‌ای از ابهام دفن شده‌اند که بازی Dustwind: Resistance را به یک تجربه کسل کننده تبدیل می‌کند. بازی‌های آخرالزمانی بسیار بهتری در فروشگاه Xbox وجود دارد و همچنین بازی‌های تاکتیکی با عملکرد کلی مرغوب تری را پیدا می کنید. این باعث می‌شود که وجداناً نتوان بازی Dustwind: Resistance را به هر کسی جز طرفداران پروپاقرص دنیای Dustwind توصیه کرد.
Verdict
Overall, Dustwind: Resistance’s flaws outweigh its positives. There’s no doubt that it’s a solid enough game with some good ideas to be a tactical game for die-hard fans of the genre, but the problem is that most of the positives are buried under a layer of ambiguity that makes Dustwind: Resistance a dull experience. There are far better post-apocalyptic games on the Xbox Store, and there are also better tactical games with better overall performance. This makes it hard to recommend Dustwind: Resistance to anyone but a die-hard fan of the Dustwind universe
