وقتی برای اولین بار بازی The Last Caretaker را دیدم، راستش کمی مطمئن نبودم که چه برداشتی از آن داشته باشم. بر اساس برخی از تریلرها، فکر می‌کردم این یک بازی در مورد بهینه‌سازی مکانیکی است – چیزی شبیه به Factorio – اما بعد به یک لحن عجیب و غریب وحشت بقا تغییر کرد که به The Forest نزدیک‌تر بود. در هر صورت کنجکاو شدم که بازی را بررسی کنم. این یک بازی ساخت و ساز بقا است که توسط Channel37 توسعه داده شده و در تاریخ ۶ نوامبر ۲۰۲۵ در دسترسی زودهنگام (Early Access) استیم منتشر شده است.
انتظار نداشتم که The Last Caretaker تا این حد مرا جذب کند. این بازی حس بزرگی از مقیاس را دارد، اما با این حال آنقدر آرام و با فکر ارائه شده که تقریباً در نویز سفید محو می‌شود و قبل از اینکه متوجه شوید، ساعت‌ها آن را بازی کرده‌اید. چیزهای زیادی در مورد این بازی برای دوست داشتن وجود دارد، و چند نکته مبهم که باید برطرف شوند – خوب است که هنوز در مرحله دسترسی اولیه است. بنابراین از آنجایی که این یک نسخه دسترسی زودهنگام است، بازی مستعد اشکالات جزئی و خرابی‌های متعدد است.
بازی داستانی نسبتاً ساده را روایت می‌کند؛ شما نقش یک دستیار رباتیک را بر عهده می‌گیرید که در یک دکل متروکه در وسط اقیانوسی وسیع از خواب بیدار می‌شود. بدون هیچ نشانه‌ای از حیات در محیط اطراف، وظیفه دارید یک قایق پهلو گرفته را تعمیر کنید و به امید برقراری مجدد ارتباط با هر سیستمی که هنوز فعال است – و احتمالاً نجات جان باقی‌مانده در این سیاره سیل‌زده – دل به دریا بزنید.
این یک شروع عالی است که به طور کامل حال و هوا و لحن بازی را به تصویر می‌کشد و در عین حال بخش‌هایی از داستان را از طریق تعامل با محیط آشکار می‌کند. شما در دنیایی که هم خصمانه و هم متروک است، تنها هستید و با پشتکار تلاش می‌کنید تا بخش کوچکی از آن را حفظ کنید. هیچ چیز ترسناکی در مورد این تجربه وجود ندارد، با این حال یک حس وظیفه‌شناسی مداوم وجود دارد – زیرا شما، به معنای واقعی کلمه، آخرین کسی هستید که باید عمل کنید.
به عنوان یک ربات، شما به سرعت ریتم روشمند و تکراری روایت The Last Caretaker را از طریق گیم‌پلی درک می‌کنید، اما به روشی که پاداش‌دهنده به نظر می‌رسد. در حالی که شما در حال انجام وظیفه هستید، هیچ محدودیت زمانی واقعی وجود ندارد، زیرا ربات‌ها پیر نمی‌شوند. وظایف اکتشاف، ساخت و ساز و بازسازی به طور طبیعی انجام می‌شوند، گویی که آنها صرفاً بخشی از برنامه‌ریزی سرایدار هستند. در واقع، بازیکنان در حال انجام هدف آن هستند. رازهایی برای کشف در مورد آنچه برای جهان اتفاق افتاده است و عواقب کارهایی که به خوبی یا به طور ضعیف انجام شده‌اند، وجود دارد، اما همه چیز آنقدر طبیعی پیش می‌رود که در نهایت من از توجه دقیق دست کشیدم – بدون اینکه هرگز احساس جدایی کنم.
گیم‌پلی ترکیبی رضایت‌بخش از اکتشاف، استخراج معدن و ساخت و ساز است، هرچند به روشی کمی غیرمتعارف ارائه شده است. شما در اقیانوس‌های وسیع به دنبال سازه‌هایی حاوی اشیایی هستید که می‌توانند به قطعات کوچک تقسیم شوند تا آیتم های مفیدتر و کارآمدتری بسازند. برخی از مکان‌ها برای روشن کردن ماشین‌آلات یا باز کردن درهای قفل شده به برق نیاز دارند و بازیکنان می‌توانند باتری‌های قدیمی را جستجو کنند یا سیستم‌های پیچیده‌ای بسازند تا اکتشاف را آسان‌تر کنند.
The Last Caretaker در هسته خود، یک بازی در مورد اتصالات است. یکی از مهمترین آیتم هایی که می‌توانید پیدا کنید یا بسازید، کابل است که در انواع مختلفی موجود است. ایجاد منابع انرژی و اجرای کارآمد کابل‌ها به عمق فنی بازی می‌افزاید، اما همچنین یک هدف موضوعی را نیز دنبال می‌کند. وقتی متوجه شدم که به دلیل افت سطح باتری‌ام، سلامتی‌ام را از دست می‌دهم و مجبور شدم خودم را به یک منبع تغذیه وصل کنم، نتوانستم جلوی خنده‌ام را بگیرم.
اما همچنین این بازی در مورد ایجاد ارتباط در سراسر یک دنیای غرق‌شده نیز است – به آرامی آن را با تأمین انرژی سازه‌های متروکه، زنده کردن دوباره آن، یافتن راه‌هایی برای ایجاد حیات مصنوعی و در نهایت فرستادن آن حیات به فضا برای دادن فرصتی برای رشد پایدار، به آن، زنده می‌کنم. چرخه گیم‌پلی آنقدر رضایت‌بخش است که تقریباً از روی غریزه شروع به انجام آن می‌کنید؛ این بخشی از برنامه‌ریزی شما می‌شود.
با این حال، بازی همچنین دارای مقداری مبارزه است که عملکرد دلچسبی ندارند؛ تا حدی که باعث می‌شود آرزو کنم که ای کاش اصلاً وجود نداشت. شما با یک حمله ضعیف تن به تن شروع می‌کنید که به طور غیرقابل توضیحی به طور پیش‌فرض با کلید C در رایانه شخصی نگاشته شده است. از آنجا که اکثر دشمنان گودال‌هایی از مواد چسبنده هستند، ضربه زدن به هر چیزی بی‌وزن به نظر می‌رسد. جعبه ضربه تن به تن نیز گمراه‌کننده است، که باعث می‌شود کاوش در محیط‌های خصمانه به خصوص غیرجذاب به نظر برسد.
از نظر بصری، چیز زیادی برای گفتن در مورد The Last Caretaker وجود ندارد. گرافیک آن چشمگیر اما نسبتاً استاندارد است. بازی ظاهری امروزی دارد که باعث می‌شود همه چیز واقعاً باورپذیر به نظر برسد و از سیستم‌های نورپردازی و آب و هوا برای زنده کردن جهان و افزودن حس خطر استفاده می‌کند. با این حال، از سایر بازی‌های ساخته شده با موتور Unreal متمایز نیست.
در مورد جلوه های صدا نیز تقریباً همین قضیه برقرار است. موسیقی متن هم فضایی دلپذیر ایجاد می کند که همه چیز را آرام نگه می‌دارد، اما خیلی به یاد ماندنی نیست. وقتی اکشن شروع به اوج گرفتن می‌کند، حس تنش وهم‌آلودی به وجود می‌آید، اما هیچ‌کدام از این‌ها مانند بازیهایی Minecraft یا No Man’s Sky در من ماندگار نشدند.
حرف آخر
The Last Caretaker یک بازی مستقل با مضمون ساخت و ساز بقا معنادار و عمیق است که از برخی نقص‌ها رنج می برد، با این حال موفق می‌شود زیبایی و وحشت انزوا در یک دنیای ویران شده به خوبی به نمایش بگذارد. هیچ NPC وجود ندارد که به شما راهنمایی، مشاوره یا دستورالعمل بدهد، بنابراین یک حلقه گیم‌پلی اکتشافی جالب در پشت یادگیری همه سیستم‌ها و مکانیسم‌های جدید هنگام کشف آنها وجود دارد. امیدوارم دوره دسترسی زودهنگام برخی از مشکلاتی را که من تجربه کردم برطرف کند و قطعاً یک توصیه آسان برای علاقه‌مندان به بقا و ساخت و ساز است.
Verdict
The Last Caretaker is a meaningful and deep survival-building indie game that suffers from some flaws, yet manages to showcase the beauty and horror of isolation in a devastated world well. There are no NPCs to give you guidance, advice, or instructions, so there’s a nice exploratory gameplay loop behind learning all the new systems and mechanisms as you discover them. Hopefully the early access period will fix some of the issues I experienced, and it’s definitely an easy recommendation for survival and building enthusiasts
