در دنیایی که رشد با سرعت فزاینده‌ای را تجربه می کند، من برای بازیهای کوچک مستقل واقعا ارزش قائل هستم. اینطور نیست که تجربیات طولانی را دوست نداشته باشم، چه از طریق گیم پلی لذت بخش و چه از طریق ارائه یک داستان جذاب. به‌ویژه زمانی که از یک ژانر شناخته شده هستند و حتی به شما برای صرف وقت بیشتر با آن پاداش می‌دهند که بهترین مثال در این زمینه، بازیهای ژانر مترویدوانیا هستند.
Alruna and the Necro-Industrialists یک مترویدوانیا کوتاه، فشرده و قدیمی با تاکید بر اکتشاف است که ابتدا در سپتامبر ۲۰۲۴ برای رایانه های شخصی منتشر شد و اکنون در مارس ۲۰۲۵ برای نینتندو سوییچ عرضه می شود. تجربه من این بازی بسیار رضایت بخش بود و زمانی که با آن گذراندم بیشتر در مورد یک تجربه گیم پلی بود که من را جذب کرد، نه پس زمینه آن، که باید برای من جذابیت زیادی داشت.
من می‌خواهم این مقاله را با حذف صحیح یک عبارت از اتاق شروع کنم: آلرونا و صنعتگران نکرو – که من فقط در این تحلیل آن را به سادگی آلرونا می‌نامم – فکر می کنم عنوان این بازی، کنایه آشکاری از نظام سرمایه داری است که در جستجوی سودهای بی نهایت منابع محدود را بی نهایت استخراج می کند. این بازی دارای پیش‌فرض‌هایی است که چندان اصیل نیست یا در دیگر آثار داستانی آن را ندیده‌ایم: دنیایی در حال زوال و مرگ، که در آن همه منابع از بین رفته‌اند تا زمانی که تنها یک وسعت خشک باقی بماند.
در آن، صنعتگران نکرو ثروت و منابع ضروری را جمع آوری می کنند، در حالی که ارتش اسکلت خود را برای مقابله با کسانی که با عطش آنها برای طمع و قدرت مخالف هستند، به کار می گیرند. این به پری ها، نژاد انسان نماها که جنبه های گیاهی دارند، بستگی دارد که این تهدید را شکست دهند و شما رهبر راه اندازی این انقلاب خواهید بود. سوال بزرگ بازی این است: آیا اسکلت ها دشمنان واقعی شما هستند یا به همان اندازه پری ها از دست صنعتگران نکرو و طمع بی پایان آنها رنج می برند؟ این به شما بستگی دارد که آن را بفهمید.
برای توسعه این روایت، NPC ها سرنخ هایی در مورد آنچه در این دنیا اتفاق افتاده به شما می دهند. این‌ها همگی بر اساس آهنگ‌هایی از گروه‌هایی هستند که عمدتاً دارای گرایش سیاسی چپ هستند، مانند System of a Down و Rage Against the Machine. گروه های دیگری نیز درگیر هستند و در هر پیام، آهنگ جدیدی در مورد بیماری های سرمایه داری کشف می شود. به همین دلیل لیرغم ساده بودن، Alruna یک بازی است که لایه های عمقی دارد.
از لحاظ گیم پلی، Alruna یک بازی ساده است و یک بازی است که نمی خواهد چرخی را که مترویدوانیا را می چرخاند دوباره اختراع کند و چیز جدیدی را روی میز نمی آورد. ظاهری ساده دارد که به خوبی بازی های دوران ۸ بیت را در نینتندو قدیمی و Gameboy تقلید می کند. موسیقی متن خوبی دارد، حتی اگر بیشتر از صداهایی تشکیل شده باشد که چیپ کوک را شبیه سازی می کنند و همچنین آلرونا، شخصیت اصلی بازی، می‌تواند راه برود، بپرد، هنگام خمیده شدن، با استفاده از تقویت‌کننده بالاتر بپرد، حمله کند، از آیتم‌های خاص استفاده کند و از قابلیت Dash در هوا استفاده کند.
بر خلاف تمام مترویدوانیاهای دیگری که تجربه کرده اید، تفاوت بزرگ در این بازی این است که همه این مهارت‌هایی که دارید، مانند Dash و Swap، مهارت‌هایی هستند که قبلاً دارید. این ممکن است در ابتدا یک مزیت بزرگ به نظر برسد، اما با گذشت زمان متوجه می‌شوید که Alruna چقدر می‌تواند خارج از محدوده باشد. دلیلش این است که ساختار بازی نمی‌خواهد بازیکن دنباله‌ای از پیش تعیین‌شده را دنبال کند و حتی توضیحات بازی خود نشان می دهد که “تمرکز روی شکستن توالی است” و وقتی در مورد وقفه ها صحبت می کنم، این چیزی است که حتی چند باگ نیز می تواند این آزادی را به شما بدهد.
هر ناحیه قدرت جدیدی را ارائه می دهد که توانایی شما را برای پیشرفت افزایش می دهد و میانبرهای مخفی به شما امکان می دهند موارد را از نظم خارج کنید. ضمنا با توجه به مهارت‌ها، می‌توانیم چهار مورد را در طول بازی جمع‌آوری کنیم و هر کدام یک کاربرد پویا و «ویژه» دارند. نحوه استفاده از هر یک از آنها بخشی از رازهای مختلفی است که بازی دارد.
شاید بتواند بزرگترین نقطه ضعف Alruna and the Necro-Industrialists را این در نظر گرفت که باس فایت ها فوق العاده آسان است. باس فایت‌ها مانند پازل‌هایی با یک یا دو راه‌حل مجزا هستند که به راحتی کشف می‌شوند، نه جنگ‌های ضروری که به مهارت بازیکن زیادی نیاز دارند. مشکل دیگر به کنترل ها مرتبط است؛ معمولاً در عناوین مترویدوانیا، نقشه و موجودی آیتم ها در منو Start نمایش داده می شود، بنابراین از روی عادت اغلب به جای نقشه، منو را باز می کنید. اما در اینجا چنین چیزی برقرار نیست.
علاوه بر این، یک اشکال در کنترل ها وجود دارد که به طور قابل توجهی تداخل دارد. تا زمانی که انیمیشن حمله به پایان برسد، هر اکشن دیگری از شخصیت آلرونا ادامه دارد. به عنوان مثال، اگر هنگام فرود بپرید و حمله کنید، آلرونا حتی اگر فرود بیاید، تا پایان انیمیشن حمله به حرکت اینرسی ادامه خواهد داد. این اغلب باعث می‌شود که شما روی یک سکو بپرید، به یک دشمن مشت بزنید و سپس به طور تصادفی با آن برخورد کنید، حتی اگر قصد انجام این کار را نداشتید. ضمنا اجرای برخی از مکانیک ها سؤالاتی را ایجاد می کند. به عنوان مثال، مکانیک عجیب استفاده جایگزین از دانه ها – شما باید سه بار قبل از جوانه زدن بذر بنشینید. به نظر می رسد که این امر خلاف واقع است و به مرور زمان آزار دهنده می شود.
حرف آخر
به طور کلی، Alruna and the Necro-Industrialists یک مترویدوانیا مستقل لذت بخش برای یک جلسه سرگرمی کوتاه است و همچنین یک سورپرایز دلپذیر برای کسانی است که به دنبال یک بازی عمیق کوتاه، چالش برانگیز، ساده اما به اندازه کافی هستند. با اینکه بازی دارای برخی نکات منفی است، مانند برخی مشکلات کنترلی، اما این درخشش آن را از بین نمی برد. متأسفانه، نمی‌دانم که این بازی به دلیل تبلیغات متواضعانه یا سوگیری سیاسی نه چندان محجبه‌اش، هنوز شهرتی به دست نیاورده است یا اینکه چرا جزو «مترویدوانیاهای برجسته» قرار نگرفته است. هر طور که باشد، ان بازی مانند گلی است در میان سیل عظیم عناوین مترویدوانیا که مطمئناً شایسته توجه شماست.
Verdict
Overall, Alruna and the Necro-Industrialists is a fun standalone Metroidvania for a short entertainment session, and a pleasant surprise for those looking for a short, challenging, simple but deep game. While the game has some negatives, such as some control issues, this doesn’t take away from its brilliance. Unfortunately, I don’t know if it’s because of its modest advertising or its not-so-veiled political bias that it hasn’t gained much of a following, or why it hasn’t been included in the “great Metroidvanias.” Either way, it’s a flower in the vast flood of Metroidvania titles that certainly deserves your attention
