باید اعتراف کنم، وقتی شنیدم که یک بازی Soulslike دیگر قرار است در فروشگاه Xbox ظاهر شود، تا حدودی بدبین شدم. حتی ممکن است جمله «یک روز دیگر، یک عنوان سولزلایک تکراری دیگر» به ذهن من خطور کرده باشد… بالاخره، با توجه به اینکه Elden Ring’s Shadow of the Erdtree در حال حاضر بر این ژانر حاکم است، آیا واقعاً به بازی دیگری نیاز داریم؟
اگر یک عنوان جدید منتشر شود، حتما باید چیز جدیدی به ارمغان بیاورد، چیزی که قبلاً ندیده‌ایم تا حتی شایسته یک نگاه باشد. خب، موضوع این نقد و بررسی، یک بازی سولزلایک دیگر به نام Deathbound است که توسط دو شرکت Trialforge Studio و Tate Multimedia ساخته شده است. این بازی وعده می دهد که چیز جدیدی را به ارمغان بیاورد، اما سوال اینجاست که آیا در واقع، این کار را انجام می دهد؟
داستان بازی Deathbound در شهر دیستوپیایی با ظاهر امروزی Akratya اتفاق می افتد. اگرچه این بازی تمرکز بسیار زیادی بر روی اکشن و اکتشاف دارد، اما مقدار مناسبی از داستان را ارائه می دهد. شما بازی را به عنوان یک جنگجوی صلیبی با نام “Therone Guillaumen” از کلیسای مرگ شروع می کنید. یک جنگجوی به ظاهر شکست خورده که توسط خود مرگ طرد شده است، او ماموریتی را آغاز می کند تا کاری انجام دهد. من از مضمون داستان بازی چیز زیادی متوجه نشدم، فقط اینکه ترون و هر یک از شخصیت‌های مرده دیگری که با آنها روبرو می‌شوید، داستان‌های پس‌زمینه خوبی دارند و این پیشرفت‌ها در حین بازی شما ظاهر می شوند.
از نظر گیم پلی و تفاوت اصلی Deathbound با سایر عناوین سولزلایک این است که اکنون ما محدود به یک شخصیت نیستیم. درعوض، می‌توانیم بین Essenceهای مختلف، جابجا شویم تا حملات قدرتمندتری اعمال کنیم. هر فرد متفاوتی را که پیدا می‌کنیم تبدیل به یک اسانس می‌شود که می‌توانیم آن را به خودمان متصل کنیم، و با حداکثر چهار Essence که می‌توان در آن واحد تجهیز شود، می‌توان یک تیم به‌طور شگفت‌آوری متنوع ایجاد کنیم.
هر Essence مجموعه‌ای از حملات منحصربه‌فرد نیز دارد: مثلا Therone از شمشیر و سپر، Anna از خنجر و کمان پولادی، Iulia از نیزه استفاده می‌کند. انتخاب Essence مناسب برای مقابله با دشمنان خاص نیز تاکتیک خوبی برای یادگیری است. به عنوان مثال، در اولین باس فایت، می‌توانیم از Tehkri که یک Essencemonger است، استفاده کنیم، زیرا حملات زهرآگین او به باس آسیب زیادی وارد می‌کند. هر شخصیت دارای سبک بازی متفاوت و نقاط قوت و ضعف است و کل سیستم مبارزه حول توانایی شما برای تغییر شخصیت ها در هر زمان، حتی در اواسط جاخالی دادن و حمله میانی می چرخد.
اعمال و گرفتن هر ضربه یک نوار “Sync” در پایین صفحه را پر می کند. این نوار ممکن است با تغییر کاراکترها در وسط حمله یا جاخالی دادن به ترتیب برای انجام یک حمله مصرف شود. این باعث می‌شود شخصیتی که به آن سوئیچ می‌کنید حمله خاصی را انجام دهد یا این امکان را به شما می‌دهد که زمانی که دشمن حملات زیادی را انجام می‌دهد، به جاخالی دادن ادامه دهید.
با اینکه این سیستم بسیار خوب طراحی شده است، اما زمان عکس العمل بسیار خوبی را از شما انتظار دارد. مثلا زمان بندی جاخالی دادن به قدری نابخشودنی است که اگر حتی اندکی آن را به تاخیر بیندازید، ممکن است اصلا جاخالی ندهید، یا اینکه جاخالی دادن شما اجرا می شود اما باز هم ضربه می خورید، به خصوص زمانی که یک دشمن منطقه حمله وسیع و گسترده ای داشته باشد.سایر مکانیزم های این بازی مانند دیگر عناوین سولزلایک است: دنیای بازی را کاوش کنید، روح ها (یا هر چیزی که هستند) را جمع آوری کرده و برای ارتقا سطح به مکان هایی به نام Phylactery (همان بون فایر) بروید، باس و دشمنان را نابود کرده و همین روند را تکرار کنید.
در حالی که گرافیک خوب به نظر می رسد، اما Deathbound مانند یک بازی جهان باز نیست. طراحی شخصیت‌هایی که با آنها بازی می‌کنیم و همچنین آن‌هایی که با آنها ملاقات می‌کنیم، به خوبی انجام شده است، با انواع متمایز دشمنان که نیاز به تاکتیک‌های متفاوتی در کنار باس‌های سنتی بسیار بزرگ‌تری دارند که هرازگاهی با آنها روبرو می‌شویم. واقعاً چیزی برای شکایت از جنبه بصری وجود ندارد. ولی دوربین از مشکلات معمول این بازی‌ها رنج می‌برد، به‌طوری‌که اگر روی دشمن قفل شوید و در فاصله نزدیک او قرار داشته باشید، دوربین دچار مشکل می‌شود.
جلوه های صدا عملکرد ترکیبی دارد، صداهای واقعی جنگ همگی خوب هستند، با سلاح های مختلف که صداهای متفاوتی دارند و اینها به خوبی کار می کنند. مسئله اصلی صداگذاری شخصیت ها است و در حالی که هر شخصیت لهجه خاص خود را دارد، اما همه آنها احساس می کنند خشک و بی روح هستند.
حرف آخر
به طور کلی، ارزیابی دقیق Deathbound کمی دشوار است. این بازی از نظر شیوه و سختی مطابق با منبع الهام خود یعنی سری Dark Souls عمل می کند و زمانی که یک باس را شکست دهید یا قفل چک پوینت بعدی را باز کنید، احساس بسیار رضایت بخشی را تجربه می کنید. اما برخی از مکانیک‌های مبارزه ای آن واقعا نامتعادل هستند، حتی کنترل‌های رایانه شخصی کمی عجیب و غریب هستند و از دست دادن آیتم ها در کنار عقب نشینی که دردناک است، بسیار آسان است و مردن می‌تواند بسیار تنبیه‌کننده باشد و به جایی که قبلا بودید، بازمی گردید.با این حال اگر به بازی هایی مانند Dark Souls و Elden Ring علاقه دارید، احتمالاً اوقات خوبی را با این بازی خواهید گذراند. اما اگر در ژانر «Soulslike» تازه کار هستید و به دنبال چالش می گردید، در اینجا چیز زیادی نصیب تان نمی شود.
Verdict
Overall, Deathbound is a bit difficult to accurately assess. In terms of style and difficulty, the game lives up to its inspiration, the Dark Souls series, and there’s a very satisfying feeling when you defeat a boss or unlock the next checkpoint. But some of its combat mechanics are really unbalanced, even the PC controls are a little weird and it’s easy to lose items along with retreating which is painful and dying can be very punishing and you’re stuck where you were before. You’ll be back. However, if you like games like Dark Souls and Elden Ring, you’ll probably have a good time with this game. But if you’re new to the Soulslike genre and looking for a challenge, you won’t find much here
