۲۰۰۶ زمان جالب برای سری فاینال فانتزی بود، به عنوان Square بازگشت به یک ورودی رانده یک نفره در سری بعد از آزمایش MMO از فاینال فانتزی XI. توسعه فاینال فانتزی XII به حداقل می رسد، زیرا چرخه توسعه پنج ساله اش طول می کشد که میدان نزدیک به سی و پنج میلیون دلار است و مدیر یاما یاسومی ماتسونو، یاسومی ماتسونو، سقوط ذهنی او را از بین می برد و او را ترک کرد برای خوب خوشبختانه، محصول نهایی تبدیل به یک JRPG منطقی و پایدار و با کیفیت شد. نه بهترین در سری، اما دور از دروازه عقب دروازه است که به راحتی می توانست. در حال حاضر، میدان بازی را به عنوان Final Fantasy XII بازی کرده است: عصر زودیاک، که پیشرفت هایی را از نسخه بین المللی منتشر شده همراه با یک نبرد کامل از نپ های مدرن و Tucks، که همه آنها برای رسیدن به یک تجربه فوق العاده تیز که به عنوان روش قطعی برای بازی این کلاسیک است. به سراغ نقد و بررسی بازی FINAL FANTASY XII THE ZODIAC AGE از تیم نقد و بررسی بازی های رایانه ای Gamingles برویم.

داستان فاینال فانتزی XII: عصر زودیاک رویکردی متداولتر از شخصیت را به روایت خود می برد، حرکتی که قطعا دامنه طرح را افزایش می دهد، اما هزینه آن را نسبت به بعضی از پیشینیان سری می کند. با توجه به برخی از بازی های قبلی Emblem آتش، این بیشتر داستان در مورد فتنه های سیاسی در ارتباط با جنگ های مداوم بین ابرقدرت های ملی است. در سرزمین Ivalice (که به عنوان تنظیم چندین بازی دیگر از میدان عمل می کند)، دو کشور Archadia و Rozzaria در حال جنگ با یکدیگر هستند و پادشاهی بسیار کوچکتری از Dalmasca را در جنگ شلیک کردند. پس از یک مقدمه طولانی و کمی گیج کننده، طرح پس از وان، یک دزد کوچک کوچک یتیم با رؤیاهای بزرگ یک روز تبدیل به یک دزد دریایی آسمان می شود. Vaan منجر به زندگی نسبتا ساده ای از نوع شکل رابین هود می شود، اما اشتباهات او به سرعت باعث می شود که او در یک جنبش مقاومت با شاهزاده خانم دالماسا، Ashe، که قصد دارد معکوس کردن انهدام Dalmasca را به امپراطوری آرکادیا تبدیل کند، دست پیدا کرد.

این همه مفهومی نیست – حتی برای یک بازی فاینال فانتزی – و این به عنوان چیزی از شمشیر دو طرفه می آید. در حالی که این تاثیرگذار است که چقدر جزئیات در تاریخ و تاریخ جهان Ivalice قرار گرفته است، تقریبا به همان اندازه تلاش برای ساختن بازیگران به خصوص به یاد ماندنی یا سه بعدی نیست. بسیار شبیه به اینکه چگونه مبارزه با چندین نقش مختلف در کنار یکدیگر کار می کند، همه بازیکنان اصلی داستان به وضوح وجود دارد تا جابجایی یک طرح خاص را در پیش رو داشته باشند و به ندرت از آرکه تایپ های کلیشه ای خود خارج می شوند. به عنوان مثال، Balthier “دزدان دریایی” “خنک”، دزد دریایی است که چکمه هایش را با گنجینه پر می کند؛ او ابتدا نمی خواهد در جنبش مقاومت دخالت کند چون فنجان چای آن نیست، اما قلب او در نهایت از بین می رود و او نشان می دهد که او بیشتر به یک انگشت مشتاق و یک چاقو نیاز دارد. هر کس در حزب اصلی به اندازه ای است که در این مورد است. آنها دوست داشتنی و خوب نوشته شده اند، اما به عنوان یک نتیجه قابل پیش بینی و خسته کننده است. اگرچه صدای بازی به نقطه ای برمی گردد، یک حس کلی از جدایی وجود دارد که هنگام پخش از طریق این داستان می شود؛ فقط سخت است که در مورد وضعیت دالماسکا از آن مراقبت کنید زمانی که بازی به شما دلیل زیادی را برای فراموشی و رقص “امپراتوری خسته” ندهد. داستان های بسیار بدتری در RPG وجود دارد، اما نسبت به بقیه سری Final Fantasy، Final Fantasy XII: عصر زودیاک کمی دلخور است.

خوشبختانه، گیم پلی این بازی را برآورده می کند، به عنوان چیزی شبیه به MMO یک نفره بازی می کند. اگر چه این دقیقا باز جهان نیست، طبیعت در فضای مجازی فاینال فانتزی X در اینجا جا به جا شده است، با ساختار گیم پلی جایگزین شده است که شما را تشویق می کند تا از روایت اصلی به نفع بعضی از تلاش های خوب طرفدار قدیمی تلاش کنید. این ها به شکل “شکار” می آیند که شما قراردادهایی را برای NPC ها در شهرهایی که نیاز به تخلیه برخی از موجودات قدرتمند در مناطق اطراف دارند را برای برخی از دلایل ذاتی به اجرا در می آورند. در اغلب موارد، مکان هایی از این موجودات تعمیم یافته اند و نیاز به کمی در اطراف نقشه دارند، که به طور طبیعی باعث می شود گنج ها و اسرار پنهان شما را از طریق دشمنان عادت های بی شماری که محیط را پرورش می دهند، به دست آورید. بر روی کاغذ، این همه به نظر می رسد و نه کوکی برش، اما چیزی در مورد حلقه پاداش از شکار شکننده وجود دارد، گرفتن تجهیزات قوی تر و بهتر است، و با استفاده از آن را به پس از شکار سخت تر است که اثبات ناخوشایند اعتیاد آور است. به این ترتیب، فاینال فانتزی XII: عصر زودیاک ثابت می کند که نوآوری الزاما الزاما برای طراحی بازی ستاره ای نیست، گاهی اوقات همه اینها صرف اجرای درخشان از ایده های فرسوده است.

همانطور که گفته شد، یک جایی که Final Fantasy XII: عصر زودیاک قطعا نوآورانه است در مبارزه خود است، به ویژه سیستم Battle Dimensional Battle، که در نهایت از مواجه شدن تصادفی این مجموعه به نفع تمرکز فعال تر جلوگیری می کند. شاید الهام گرفتن از بازیهای Xenoblade Chronicles که سالها بعد به طول انجامد، جنگ ها به سادگی در آن منطقه در سرتاسر جهان شروع به کار می کنند، به محض این که شما در محدوده بصری یا حمله یک دشمن هستید. هنگامی که نبرد شروع می شود، اقدامات شخصیتی توسط یک سیستم سبک ATB اداره می شود که در آن هر کاراکتر دارای یک نوار پرکن خودکار است که هر زمان که آن را پر می کند، اقدام به آنها می کند، اما یکی از راه هایی که Final Fantasy XII: عصر زودیاک RPG ها به شرم در عمق میکرو مدیریت است که بازیکنان را از طریق سیستم Gambit ارائه می دهد.

سیستم Gambit یک اصطلاح بازاریابی برای اقدامات برنامه ریزی شده است که می تواند در منوی مکث تنظیم شود. اساسا، هر شخصیت دارای مجموعه ای از Gambits است که به عنوان دستور if / then عمل می کند و نحوه سفارش Gambits به نحوه رفتار شخصیت در جنگ می پردازد. هر اسلات Gambit دارای یک هدف و یک عمل است و یک لیست گسترده ای از عوامل انتخاب برای هر یک است که تضمین می کند که شما مقدار زیادی از روش های که شما می توانید هر شخصیت را تنظیم کنید. بنابراین، برای مثال، شما می توانید Gambit را تنظیم کنید که شخصیت متمرکز شفا دهنده شما را “Blindna” را هر بار که یک عضو حزب با اثر وضعیت “کور” توسط یک دشمن می شود، اجرا کند. یا، شما می توانید چند Gambits در Mage سیاه خود را برای اطمینان از آنها از هر جادویی که دشمن هدف قرار داده شده است ضعیف است استفاده کنید. بر خلاف بسیاری دیگر از بازی های RPG، دیگر نباید نگران AI بی نظیری باشید که محدودیت کارایی تیم شما را محدود می کند، زیرا می توانید دقیقا در کجا و زمان، و اینکه چگونه هر عضو حزب به سناریوهای خاص واکنش نشان می دهد.

کمی طول می کشد تا استفاده شود، اما قدرت واقعی سیستم Gambit بستگی به استفاده از آزمایش و خطا دارد تا بتواند تیم خود را به یک نیروی قهرمانانه کاملا متعادل و غیرقابل توقف تبدیل کند که تنها به صورت گاه به گاه از شما درخواست می شود. بعضی ممکن است فکر کنند که به نظر می رسد کمی خسته کننده باشد تا یک سیستم مبارزه در درجه اول در اطراف خود بازی کند، اما طبیعت سیستم Gambit همیشه اتاق را برای بهبود کمی بیشتر یا تعامل بازیکن باز می کند. هر شخصیت فقط دارای چندین اسلات گامبیت برای پر کردن است و حتی زمانی که یک تعادل خوب برای تیم پیدا کرده اید، هنوز بسیاری از سناریوها وجود دارد که به سادگی سریعتر به کاراکتر برای انجام یک کار خاص می پردازد. چه چیزی در مورد این سیستم خوب است که تا چه حد استرس را از زمان پخش بازی در زمان لحظه ای گرفته تا تصمیم گیری لحظه ای؛ شما می توانید این عمل را به صورت خودکار تماشا کنید و در صورت لزوم مداخله کنید، شکاف ها را به عنوان یک عضو متا حزب پر کنید.

حرف آخر

Final Fantasy XII: عصر زودیاش نمونه ای عالی از آنچه که توسعه دهندگان باید در انجام بازیابی بازی های قدیمی به دنبال داشته باشند؛ این نسخه از بهترین طراحی شده و لذت بخش ترین این کلاسیک RPG است که در حال حاضر در بازار است و همه می توانند بر روی آن اجرا شوند. اگر چه داستان به جای آن ناامید کننده است و تصاویر کمی از تاریخ هستند، سیستم مبارزه با تمرکز Gambit هنوز ثابت می شود یکی از بهترین است که ما در RPG تا به امروز دیده می شود، و آن را به طور خطرناک برای ساعت ها به لغزش توسط همانطور که در نهایت کاراکترهای مینیمم به بهترین توانایی های خود کار می کنید. فاینال فانتزی XII: عصر زودیاک ممکن است بهترین فاینال فانتزی که تا کنون ساخته نشده باشد، ثابت می شود، اما هنوز هم یک بازی عالی و زیبا در حق خود است. بر روی این یکی از دست ندهید، مطمئنا وقت خود را میگیرید.

verdict

Final Fantasy XII: The Zodiac Age is a great example of what developers should aspire to do with remastering old games; this is the best-designed and most enjoyable version of this RPG classic currently on the market, and it can all be played on the go, too. Though the story comes off as being rather disappointing and the visuals are a little dated, the Gambit-focused combat system still proves to be one of the best we’ve seen in an RPG to date, making it dangerously easy for hours to slip by as you work on min-maxing characters to the best of their abilities. Final Fantasy XII: The Zodiac Age may not prove to be the best Final Fantasy ever made, but it’s still a pretty darned great game in its own right; don’t miss out on this one, it’s certainly worth your time.