کمپانی ۸-Bit Legit از جمله توسعه دهنده های فعال در زمینه احیای بازیهای پلتفرمر قدیمی متعلق به دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی است که البته طی این چند سال اخیر، عناوین جدید بسیار خوش ساختی را نیز در دسترس هواداران قرار داده است. جدیدترین محصول این کمپانی ناشر، یک بازی قدیمی به اصطلاح Retro به نام Project Blue است که علاوه بر عرضه روی کنسول های نسل جدید و نینتند سوئیچ، حتی به عنوان یک کارتریج فیزیکی NES نیز عرضه می شود.
این بازی کاملا به پیشینیان دهه ۱۹۸۰ خود وفادار است و بسیاری از ویژگی های برجسته آنها را به همراه دارد، مانند موسیقی متن کلاسیک و اورجینال و سبک هنری پیکسلی خیره کننده. اما رضایتی از طراحی مراحل آن وجود دارد که گیم پلی ساده و عدم وجود ویژگی ذخیره یا رمز عبور آن را جبران می کند. مطمئنا بازی Project Blue برای همه جذاب نخواهد بود، اما کسانی که به دنبال زنده کردن دوران اوج و سقوط کنسول خانگی نینتندو هستند ممکن است تجربه ارزشمندی را به ارمغان آورد. با نقد و بررسی این بازی از طرف وب سایت Gamingles با ما همراه باشید.
این بازی داستان شخصیتی با نام مستعار Blue را دنبال می‌کند، یک سوژه آزمایشی واقع در یک آزمایشگاه زیرزمینی سلاح‌های زیستی که مصمم به فرار و افشای اسرار تاریک یک شرکت بزرگ مخوف است. به همین منظور این شخصیت از اسارت آزمایشگاهی می گریزد و این وظیفه شماست که او را به سمت آزادی راهنمایی کنید. شما تنها به یک پرش و شلیک پرتابه مجهز شده‌اید، باید در چالش‌های پلتفرمینگ حرکت کرده و در مسیر خود با انواع ربات ها و خطراتی که شما را متوقف می‌کنند، مبارزه کنید. گودال ها، تیغ ها و حوضچه های اسید، از جمله موانع اصلی و خطرات محیطی هستند و مرگ فوری شما را به همراه دارند.
شما تعداد محدودی قلب در اختیار دارید که نقش آیتم های زندگی و سلامتی را ایفا می کنند. برای پر کردن نوار سلامتی خود به بسته های بهداشتی نیاز دارید که متاسفانه بسیار کمیاب هستند و برای گرفتن آنها باید از شرایط دسواری عبور کرده و خطرات زیادی را به جان بخرید. این یکی از ویژگی های اصلی عناوین پلتفرمر دهه ۸۰ میلادی است که یکی از دلایل اصلی چالش برانگیز بدون اینگونه بازیها، محدود بودن آیتم های سلامتی می باشد و Project Blue نیز به خوبی این ویژگی را در محتوای خود گنجانده است.
سلاح‌ها و ارتقاء سلامتی حتی کمتر رایج هستند و یا کاربرد محدودی دارند یا اینکه با مرگ از بین می‌روند. تنها مورد دیگر برای جمع آوری سکه های قرمز است که در صورت به دست آوردن ۱۰۰ عدد از آنها یک زندگی اضافی به شما می دهد، اما برای جمع آوری مقدار کافی از این آیتم کمی قبل از شکست خوردن، نیاز به بازی در سطح متخصص است که رسیدن به این موقعیت کار هر کسی نیست.
مراحل بازی نسبتاً آسان شروع می‌شوند، اما دشواری آنها به سرعت بالا می‌رود و به مرور زمان با دشمنان جدیدی روبرو می شوید که همگی در جهت نابودی شما فعالیت می‌کنند. در پایان هر منطقه نیز یک باس فایت وجود دارد، اما بیشتر آنها به روشی مشابه بازی می کنند و تفاوتی با سایر عناوین پلتفرمر ندارند. اگر هر سه آیتم زندگی‌تان را از دست بدهید، به طور نامحدودی دوباره از همان جا شروع می کنید و خوشبختانه بازی از یک سیستم چک پوینت نسبتاً سخاوتمندانه استفاده می کند، به این معنی که در صورت شکست، خیلی به عقب بازگردانده نمی‌شوید و مجبور نیستید دوباره یک مسیر طولانی را بپیمایید. با این حال، چیزی که در بازی Project Blue بسیار ناامید کننده است این است که هیچ سیستم ذخیره یا رمز عبوری وجود ندارد، بنابراین اگر از بازی خارج شوید، تمام پیشرفت شما از بین می رود.
یقینا یکی از نقاط قوت اصلی بازی Project Blue، گرافیک هنری پیکسلی آن است که یادآور عناوین کلاسیک Retro متعلق به دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی می باشد. در این دهه ها که دوران اوج شکوفایی و درخشش کنسول NES محسوب می شود، بازیهای پلتفرمر خاطره انگیزی عرضه شدند که هر کدام نسبت به دیگری عملکرد بهتری داشتند و ویژگی مشابهی که داشتند این بود که دارای گرافیک پیکسلی به سبک ۸ یا ۱۶ بیتی بودند. با اینکه این نوع سبک خاص طراحی فاقد جزئیات آن چنانی بود، ولی در ارائه یک دنیای خیره کننده واقعا عالی عمل می کرد.
حرف آخر
قطعاً می توانم به عناوین مستقلی که تلاش می کنند روح بازیهای کنسول NES در سال ۲۰۲۳ را حفظ کنند، احترام بگذارم و در حالی که این ادای احترام ناشی از دو جنبه گرافیکی یا گیم پلی می شود، Project Blue قطعا یک تجربه سرگرم کننده را برای کسانی که با انتظارات درست وارد می شوند ارائه می دهد. با اینکه از یکسری مشکلات رنج می برد، ولی من توانستم با این بازی ادای احترام به عناوین کلاسیک مانند Metroid و Blaster Master، چند ساعت رضایت‌بخش (و گاهی اوقات سخت) را پشت سر بگذارم. می توانم به راه های جایگزینی فکر کنم تا بتوانم خود را برای یک شب به سال ۱۹۸۸ برگردانم، اما در حال حاضر بعید بدانم بازی ای مانند Project Blue بتواند این کار را به راحتی انجام دهد. من تجربه این بازی را به همه علاقمندان به بازیهای کلاسیک پلتفرمر و Retro پیشنهاد می کنم.
Verdict
I can definitely respect indie titles that try to keep the spirit of NES gaming in 2023, and while that homage comes from either the graphics or the gameplay, Project Blue definitely makes for a fun experience. It offers those who come in with the right expectations. Although it suffers from a few issues, I was able to spend a few satisfying (and sometimes difficult) hours playing this homage to classic titles like Metroid and Blaster Master. I can think of alternative ways to transport myself back to 1988 for a night, but right now I doubt a game like Project Blue can do that easily. I recommend the experience of this game to all fans of classic platformer and retro games
