طی چند سال اخیر بازار بازیهای سبک محبوب Shoot em up با رشد و پیشرفت های قابل ملاحظه ای روبرو شده و البته شاهده عرضه عناوین خوش ساختی در این سبک بوده ایم. در عناوین سبک شوتم آپ، محتوای داستان هر چه باشد، چندان اهمیت ندارد و فقط برای توجیه گیم پلی ارائه می شوند. تمرکز این گونه بازیها روی بخش گیم پلی است که معیار امتیازدهی به بازی از طریق همین قسمت انجام می شود. بازی Mecha Ritz: Steel Rondo نیز که در سبک شوتم آپ قرار دارد، با وجود گیم پلی و ظاهر عجیب و غریب خود توانست امتیازات و بازخوردهای بسیار خوبی را دریافت کند که در آن، طیف گسترده ای از سفینه های فضایی مختلف را ارائه می دهد که با گیم پلی جدید و چالش برانگیز خود برای مدت زیادی می تواند شما را سرگرم سازد. در ادامه نقد و بررسی با ما همراه باشید.
Mecha Ritz: Steel Rondo در نگاه اول یک بازی کسل کننده به نظر می رسد و کات سین‌های کاملا پیش پا افتاده ای را ارائه می‌دهد که شبیه به یک هنر جایگزین شده هستند. متنی که این نقاشی ها را همراهی می کند مبهم است. وقایع داستانی این بازی در دنیایی مکانیزه اتفاق می افتد. به طور واضح مشخص نیست این بازی درباره چه موضوعی است. صفحه‌های انیمه‌ای آن که به‌طور غیر حرفه ای طراحی شده‌اند، بازی داستان یک دانشمند جوان به نام Veloce را روایت می‌کنند که روباتی ساخته است که ممکن است آخرین شانس بشر برای بقا باشد.
اما اختراع او به طور ناخواسته مردم سیاره را نابود کرده و آخرین امید برای رستگاری در یک سفینه فضایی غیرعادی قرار دارد که دارای اراده انسانی است. اما قبل از اینکه رستگاری اتفاق بیفتد، این سفینه تنها باید در پانزده مرحله عمودی از بالا به پایین، دشمنان را نابود کند. جالب اینجاست داستان بازی می تواند در مورد هر چیزی باشد که شما حدس می زنید و به دلیل تضاد شدید تصاویر گرافیکی محیط های بازی که هیچ شباهتی به کات سین های هنری آن ندارد، هرگز مهم نخواهد بود. بین هیچکدام از آنها سازگاری وجود ندارد و البته به این معنا نیست که مهم نباشد، زیرا هیچ پلیری را روی زمین پیدا نمی کنید که یک عنوان در سبک Shoot em up را برای داستانش بازی کند. مسلما تصاویر بازی در ابتدا نظر شما را جلب نمی‌کنند. اگرچه بازی را می توان در حالت tate انجام داد، اما پیش فرض آن روی صفحه نمایشی تنظیم شده که کمتر از یک سوم اندازه صفحه نمایش کنسول سوییچ است. بدتر از آن، دشمنان با یک سبک پیچیده و شبیه سازی شده تک رنگ که شبیه یک بازی قدیمی ZX Spectrum است، ظاهر می شوند. اما به زودی زمین بازی مملو از رنگ های نئونی می شود که برخی از ایرادات بازی را پنهان می کند.
در بخش گیم پلی در ابتدا می‌توانید دو ربات یا سفینه مختلف به شکل گوی را هدایت کنید. اما این تعداد با بازیهای بعدی به تدریج افزایش می‌یابد و به هفت وسیله مختلف می‌رسد که هر کدام یک نسخه جایگزین برای موجودی از کل چهارده سفینه مختلف قابل بازی ارائه می‌دهند.
هر کدام از این ربات‌ها دارای تجهیزات جنگی مشخصی هستند که حول یک طرح کنترل ثابت ساخته شده است. ضربه زدن روی دکمه آتش، شلیک معمولی شما را به سمت محیط ساطع می کند که معمولا یک میدان آتش گسترده را پخش می کند. پایین نگه داشتن دکمه، سلاح ویژه سفینه شما را فعال می کند. این الگو معمولا آنقدر گسترده نیست، اما روش حمله نافذتری را ارائه می دهد. همواره پس از کشتن دشمنان یک سری آیتم ها از خود بر جای می گذارند که به صورت سرگردان در محیط پراکنده می شوند که به آنها نیاز دارید. این آیتم همیشه اکشن بازی را در جریان نگه می‌دارد و باعث می‌شود احساس کنید که ممکن است به مرحله بعدی برسید. مراحل Mecha Ritz شما را ترغیب می کند تا مرتبا سلاح ها را تغییر دهید تا به بهترین شکل با انواع مختلف تهدیدات مقابله کنید.
اگرچه این بازی یک کتابچه راهنما ارائه می‌کند که بسیاری از اصول اولیه را توضیح می‌دهد، اما در مورد نحوه عملکرد متغیرهایی مانند Heat و Rank توضیح زیادی نمی دهد و خودتان باید کارکرد آنها را بفهمید.
در بازی Mecha Ritz: Steel Rondo حدود ۴۰ باس وجود دارد که با بسیاری از آنها فقط در صورتی می توانید مبارزه کنید که سطح Heat یا رتبه شما بالا باشد. هنگامی که یک باس را خیلی سریع شکست می‌دهید، یک مزیت ویژه دریافت می کنید و آن هم این است که می‌توانید به برخی از مسیرهای جدید دسترسی پیدا کنید که این موضوع باعث می‌شود بازی ارزش تکرارپذیری بسیار بالایی داشته باشد. طراحی شکل و شمایل این باس‌ها اصلا با منطق جور درنمی آید و از ظاهر آنها نمی توان فهمید که به چه چیزی نگاه می کنید، ولی مبارزه با آنها همیشه یک نکته برجسته است و جزو نقاط قوت بازی است.
آنچه که این بازی ارائه می دهد مکانیک های فوق العاده بهینه سازی شده خود است، نه یک روایت قانع کننده همراه با جلوه های بصری خیره کننده. از بین تمام عناصر هنری که در بازی وجود دارند و البته تعدادشان هم کم است، به طور شگفت انگیزی موسیقی متن آن بسیار خوب است. موسیقی متن بازی که به سبک محبوب FM Synth است، جلوه ای مانند تماشای یک فیلم اکشن دهه ۸۰ را روی یک کاست VHS ایجاد می کند.
حرف آخر
Mecha Ritz: Steel Rondo بازی بدی نیست، یک عنوان تیراندازی سرگرم کننده است که دشمنان آن اغلب می توانند چالش برانگیز باشند. یکی از جاهایی که احساس می کنم بازی در آن کمبود دارد این است که از نظر گرافیکی بسیار ابتدایی است و به هیچ عنوان در حد و اندازه بازیهای امروزی نیست و البته می توان گفت روایت داستانی آن نیز تقریبا زائد است. این بازی احتمالا یک یا دو ساعت شما را سرگرم خواهد کرد و با گیم‌پلی عمیق خود به عنوان یک بازی شوتم آپ، می تواند کمبودهای خود را جبران کند.
Verdict
Mecha Ritz: Steel Rondo isn’t a bad game, it’s a fun shooter whose enemies can often be challenging. One of the places where I feel that the game is lacking is that it is very basic in terms of graphics and is not at the same level as today’s games, and of course it can be said that its narrative is almost redundant. This game will probably entertain you for an hour or two, and with its deep gameplay as a shoot-em-up game, it can make up for its shortcomings
