باز هم Hydra Games و باز هم یک بازی ترسناک دیگر. شاید اگر طرفدار ژانر بازی های ترسناک بوده باشید بازی های Don’t Be Afraid game را بازی کرده باشید. ورژن اصلی این بازی با نام The First Toy منتشر شده بوده است. اما هم اکنون فقط با نام Don’t Be Afraid game ر استور استیم قرار گرفته است. از بازی های دیگری که تیم هایدرا در ژانر ترس ساخته است می توان The Beast Inside و همچنین The Last Show Of Chardish را نام برد که محصول های سال ۲۰۲۰ هستند. همه این بازی ها در اصل در سال ۲۰۲۰ منتشر شده اند و می توان گفت امسال یک سال پر کار برای تیم توسعه دهنده Broken Arrow بوده است که ماه به ماه بازی هایی را در ژانر وحشت منتشر می کند که امروز ما با نقد و بررسی یکی از آنها در خدمت شما مخاطبان گرامی سایت Gamingles هستیم.
بازی هایی با این محتوا و طراحی خاص را قبلا در استور بازی ها مشاهده کرده بودیم ولی وقتی حرف از بازی های ترسناک می شود فکر کنیم همه گیمر ها مجتمع القول دوست دارند آنها را به صورت سه بعدی بازی کنند. وقتی یک بازی به صورت سه بعدی طراحی می شود شامل نواقصی اجتناب ناپذیر می شود که معمولا تعداد این نواقص در تیم های توسعه بازی سازی کوچک بسیار بیشتر دیده می شوند. حال ذهن و توانایی طراحی محیط بازی همراه با داستان آن توسط تیم توسعه دهنده می تواند تا حدود بسیاری زحمت طراحی های پیچیده را از روی دوش تیم توسعه دهنده گرافیکی برداشته و در کنار آن علاوه بر خلاصه سازی بازی آن را به صورت یک ورژنی سبک و کم باگ دراختیار گیمر ها قرار دهد. این پیشگفتار ها همگی از آن جهت بود که این تکنیک طراحی در اصل در بازی Don’t Be Afraid به خوبی اجرا شده است.
وقتی در محیط بازی قرار می گیرد تمام آیتم های محیطی و طراحی های بی خود در بازی حذف شده اند و فقط ساخت های تصویری بازی بر یک نکته دلالت داشته اند و آن هم ساخت اتمسفری چندش آور و ترسناک برای داشتن کیفیت حداکثری که بازی ساز بتواند با متمرکز کردن انرژی بیشتر بر روی خود بازی و مسیر گیم پلی آن را به یک بازی خوب و خاطره انگیز تبدیل کند. رنگ های بازی در اصل بر زیر یک لنز قهوه ای و قرمز مانند فرو رفته اند و ساختار های گرافیکی بازی با اینکه در حد بازی های PS2 هستند ولی به خوبی منظور را می رسانند.
محیط های بازی در دیوارها و کف و آیتم های بازی به صورت بسیار صاف و بدون طراحی عمقی و پیکسلی ساخته شده اند که اصلا مشکلی در روند بازی و هیجان آن ایجاد نکرده اند. چه بسا بازی را ترسناک تر هم کرده اند. یکی از ظرافت هایی که در بخش ساخت تصویری بازی انجام شده است مربوط به حرکت منبع نور در بازی است. منبع نور بازی به خوبی در محیط شیفت می شود. مقدار فضایی که در بازی روشن می کند بسیار کارآمد است و استایل بسیار جذابی به بازی داده است. این فن گرافیکی در زمان هایی شما خودتان منبع نور هستید ( به طور مثال یک شمع را حمل میکنید) مخصوصا به چشم می آید.
داستان خود بازی به صورتی طراحی شده است که ترس هایی را که در یک کودک می توانید آن ها را داشته باید در آن شبیه سازی شده است. حس تنهایی و ترس از تاریکی. پرش های ناگهانی در بازی و صدا های عجیبی که همه را می شنوید به صورتی دورنمای عجیب در بازی ساختار بندی شده است که این بازی را بسیار خوب و با مضمونی مناسب در ژانر وحشت قرار خواهد داد.
همچنین بازی در زمینه خود جریان داستانی اش کم نگذاشته است و بازی را با یک حالت تمام نکرده است. مسیر بازی بر اساس تصمیم هایی که می گیرد به صورت سه پایان متفاوت رقم خواهد خورد که از امکاناتی است که معمولا در این گونه بازی ها از آن انتظار نداریم ولی در بازی Don’t Be Afraid بنا به انتخاب مسیر سه پایان برای آن طراحی شده است. شخصیت های دشمن های جالب که هر کدام از آنها توانایی های خاص خودشان را دارند با طراحی های جالب و ترسناک بازی تواسنته اند در بطن داستان بازی Don’t Be Afraid را به یک بازی ترسناک همه فن حریف تبدیل کنند.
حرف آخر
در مجموع باید بدانید که تیم طراحی بازی Don’t Be Afraid یک تیم با سابقه در ساخت بازی ها در ژانر وحشت هستند و در بازی Don’t Be Afraid هم افول طراحی بازی دیده نمیشود. هرچند ایراد هایی برای گیم پلی در زمینه برداشتن آیتم ها وجود دارد ولی هیچکدام دلیل بر این نمی شود که از ترس ها و داستان های بازی لذتی برید.
Verdict
you should know that Don’t Be Afraid game design team is a team with a history of making games in the horror genre, and in Don’t Be Afraid game, there is no decline in game design. Although there are drawbacks to the gameplay in terms of removing items, but no reason to enjoy the fears and stories of the game.
