در این مطلب قصد داریم تا بازی Retro و پیکسل آرتی Donuts’N’Justice را که توسط استودیوی مستقل FobTI Interactive تولید شده است تحلیل کنیم و آن را از جنبه‌های مختلف ببینیم. با تیم نقد و بررسی Gamingles همراه باشید.
Donuts’N’Justice یا «دونات‌ها و عدالت» که در ژانر دو بعدی اکشن تیراندازی طراحی شده است، عنوانی‌است که پس از گذشت پنج سال از توزیع آن بر روی کامپیوتر، اکنون بر روی Nintendo Switch نیز در دسترس قرار گرفته است.
این بازی که شبیه بازی شورش در شهر یا Streets of Rage ساخته شده است، داستان دو پلیس دست به ماشه را دنبال می‌کند که با کشتن دشمنان مختلف و رؤسای آن‌ها، سعی دارند تا شهر را از جرم و جنایت پاک کنند.
نام این دو شخصیت نیک گوردون و مایک ریگز است که بازیکن می‌تواند یکی از آن‌ها را برای بازی انتخاب کند. قابلیت بازی دونفره به صورت Co-op نیز در بازی پیاده سازی شده است، اما سِروری برای بازی تحت شبکه وجود ندارد و تنها قابلیت بازی کردن دونفره با دو دسته وجود دارد.
فضای گیم‌پلی بازی بسیار شلوغ است و حالت Normal بازی به قدری سخت است که ممکن است در مرحله دوم درجه سختی بازی را پایین آورید و با اولین نکته منفی بازی رو به رو شوید. حالت آسان این بازی که Thumbsucker نام دارد، آن‌قدر ساده و بدون چالش است که بازی را به یک تجربه ساده و بی ارزش تقلیل می‌بخشد و از آنجایی که مدت زمان بازی بسیار کوتاه است، به طور کل تجربه بازی را برای شما خراب می‌کند.
گرافیک بازی که در سبک پیکسل آرت و با حس و حال Retro style به سبک بازی‌های قدیمی دستگاه‌هایی مانند سگا طراحی شده است، کار خارق‌العاده‌ای انجام نمی‌دهد و جز استفاده از انیمیشن برروی پارتیکل‌هایی مانند گلوله‌ها و خون و دل و روده دشمنان، کار جالب توجه دیگری در آن صورت نمی‌گیرد، اما صحنه‌ها به خوبی طراحی شده اند و طراحی محیط، شخصیت‌ها و دشمنان، نمره قبولی را دریافت می‌کند.
در بازی دشمنان متنوعی وجود دارند که باید آن‌ها را از روی موتور بیاندازید، پیش از اینکه کوکتل مولوتوف‌های خود را زیر پای شما بیاندازند و شما را شعله‌ور کنند (که این شعله‌ها کیفیت بسیار بدی نیز از لحاظ بصری دارد) آن‌ها را از پا در بیاورید و یا حتی در تعقیب و گریز با ماشین، آن‌ها را به رگبار ببندید و پایانی که لایق یک خلافکار بی‌رحم است را برای آن‌ها رقم بزنید.
امکان انتخاب تفنگ در مراحل وجود ندارد اما با کشتن دشمنان و کسب پول، نشان‌های پلیس و آزاد کردن کلاه‌‌های مختلف (که تنها جنبه تزئینی ندارند و هرکدام قابلیتی منحصر به فرد را به بازیکن می‌دهند) می‌توانید از تفنگ‌های متنوع تری برخوردار شوید که به صورت Random به شما داده می‌شود و یا از قدرت‌هایی برخوردار شوید که به رویارویی شما با دشمنان کمک کند.
یک سیستم امتیازدهی نیز در مراحل وجود دارد که هرچه عملکرد بهتری در زمینه‌هایی مانند زمان به اتمام رساندن مرحله و یا جان‌هایی که برایتان باقی‌مانده‌است داشته باشید، این امتیاز بالاتر می‌رود و شما می‌توانید با High score خود به رقابت بپردازید؛ که البته از آنجایی که بازی بسیار کوتاه است و عمق گیم‌پلی بسیار کم است، این اتفاق بعید است مگر اینکه واقعا شیفته چیزی در این بازی شده باشید که از نظر ما پنهان مانده است.
موسیقی این بازی‌هم مانند اجزاء دیگرش وعده خارق‌العاده‌ای نمی‌دهد و آن‌چنان تاثیر گذار نیست که در ذهن شما حک شود. با این‌حال در حد خود قابل قبول است و با توجه به کوچک بودن مقیاس بازی، مانند کاستی‌هایی که در صداگذاری وجود دارد قابل چشم‌پوشی است.
استفاده از داستان کلیشه‌ای و ارجاعات بی‌شمار به فیلم‌هایی مانند Miami Vice و Heat باعث می‌شود تا زحماتی که در خلق حس و هوای داستان کشیده شده است همه به حساب Fan Service با هدف گرفتن طرفداران ژانر خاصی از فیلم‌های هالیوودی نوشته شود.
در جریان مراحل هیچ چک‌پوینتی وجود ندارد و اگر کشته شوید باید به ابتدای مرحله برگردید و دوباره تلاش کنید، با این حال اگر دونات صورتی پیدا کردید آن را بردارید، چرا که میزان سلامتی از دست رفته‌تان را به شما برخواهد گرداند. از دونات‌های سبز هم غافل نشوید که حسابی با کند کردن سرعت بازی به کمکتان خواهد آمد تا هنگامی که زیر بارانی از گلوله در حال آسیب دیدن هستید، شانس دوباره‌ای برای تغییر جریان بازی به شما خواهد داد.
حرف آخر
بازی Donuts’N’Justice ادعای خاصی ندارد و از این رو نوآوری چندانی نیز در آن نمی‌بینیم. استفاده از فرهنگ‌عامه و ارجاعات به آثاری در مدیوم فیلم سینمایی تنها دلایلی هستند که ممکن است نظر بازیکنانی را به خود جلب کند.
Verdict
Donuts’N’Justice doesn’t claim anything special and therefore we do not see any creativity in it. Heavy pop culture and putting references to some movie titles are the only reasons that might attract some players to this game.
